دوسـتان مـژده که ماه رمـضان می‌آید            وقت آمـرزش هر پیـر و جـوان می‌آید

می‌توان کرد نـثـار قـدمـش جان عزیز            کـه ز درگـاه خــداونـد جـهـان مـی‌آیـد

سفرۀ رحمتش افـتاده و این ماه شریف            به خـبـر کـردن مـا بـی‌خـبـران می‌آیـد

صیقلی از مه نو در کف روشنگر فیض            بـه جــلا دادن آئــیــنــۀ جــان مـی‌آیــد

تا کـند پاک ز آلایـش عـصیان همه را            موج رحمت ز کران تا به کران می‌آید

نیست مه، بلکه همایی‌ست که از اوج شرف            بر سر خـلـقِ جـهـان بـال‌فـشان می‌آیـد

تا به شب، ابر کرم فیض و عطا می‌بارد            تا سحـر، تـیـر دعـاهـا به نـشان می‌آید

گل بچین زین چمن فیض، که ده روز دگر            گلشن عـمرِ تو را فـصل خـزان می‌آید

عمل خویش، تو امروز نکو کن «واعظ»!            که بد و نیـک تو فـردا به مـیان می‌آید